JOHN “GREYHOUND” MAXWELL is -ik moet toegeven voor mij een onbekende- volgens kenners “één van de beste authentieke bottleneck slide-gitaristen”. Hij bezit de warmte en behendigheid van iemand die al zijn hele leven van de blues houdt. Hij begon zijn opleiding als tiener nadat hij B.B. King in 1971 in Chicago had zien spelen. Op de historische Old Town School of Folk Music in Chicago kreeg hij les van een jonge Johnny Long, zelf een leerling van Homesick James. Toen Maxwell naar de universiteit in St. Louis vertrok, studeerde hij oorspronkelijk klassiek, haakte af en leidde uiteindelijk een blues trio. Hij trok op met blues legendes Tommy Bankhead en Henry Townsend, met wie hij later het podium deelde en een vriendschap sloot.

Zijn stijl is gefocust, maar met de nodige luchtigheid, of hij nu speelt met een volledige band, als duo, of alleen met zijn zachte stem en zijn zilveren dobro. Hij speelde al bluegrass in Tulsa en punkrock in Hollywood, met uitstapjes naar jazz, folk en rock-'n-roll. Ongeacht het genre kwam hij altijd weer terug bij de blues.

Maxwell’s debuutalbum ‘Blues for Evangeline’ (2014) stond tijdens de IBC 2016 in Memphis in de top vijf van de Best Self-Produced CD’s. De Washington Blues Society nomineerde in 2023 John “Greyhound” Maxwell voor “Best Solo Artiest”. Zijn tweede zelfgeproduceerde cd, ‘Even Good Dogs Get the Blues’ vertegenwoordigde de WBS op de IBC van 2018. In de afgelopen jaren opende Maxwell voor blues grootheden als Ruthie Foster, Sonny Landreth, Keb’Mo en Taj Mahal.

Zijn meest recente album, ‘WAGON OF TALES’ is een live album met 15 songs op de tracklist. Ze werden in het voorbije jaar opgenomen tijdens twee livesessies op 31 mei en 1 juni bij Rainshadow Recording in Port Townsend, WA. Het is een verzameling van een aantal favoriete nummers waaraan verschillende speciale gasten in een ontspannen en spontane sfeer meewerkten. Zo kan je Guy Quintino & Dirk Anderson horen op akoestische bas, Sean Divine & Steve Maxwell op mondharmonica, Paul Rogers op piano, Conor Sisk op percussie Alanna Dailey die de samenzang verzorgde op drie sporen.

Het album bevat enkele van John’s favoriete nummers uit de afgelopen decennia, samen met twee originele nummers. De opener is Blind Willie Johnson’ “You Gonna Need Somebody on Your Bond” uit 1930. Het legt uit hoe je moet leven om in de hemel te komen. John krijgt hier de hulp van Sean Divine op mondharmonica. “Future Blues” van Willie Brown dateert uit het zelfde jaar. Een jaar later nam Brown het op met Charlie Patton. “Mercury Blues” is een nummer van K.C. Douglas uit 1952, dat in 1948 voor het eerst opgenomen werd als "Mercury Boogie". Het nummer was een eerbetoon aan de toen populaire Amerikaanse auto. Johns akoestische gitaar accentueert het nummer. Ook in 1952 bracht Hudson “Tampa Red” Whitaker “But I Forgive You” uit. In het nummer zingt Alanna Dailey een van haar duetten met John. Het geweldige pianowerk is van Paul Rogers. Alanna doet het over op het populaire Curtis Mayfield-nummer uit 1965, “People Get Ready”. Hier is het Steve Maxwell’s mondharmonica die voor de meerwaarde zorgt. John doet het solo op het instrumentale “Comanche Hula Rag”, een van zijn originelen.

We moeten voor Henry Thomas’ “Bull Doze Blues” teruggaan naar 1928. Velen zouden het nummer moeten kennen van Martin Scorsese’s film “Killer of the Flower Moon” uit 2023. Voor Robert Wilkins’ “That’s No Way to get Along” blijven we nog even in 1928. Henry Townsend’s “Tears Came Rollin’ Down” werd pas opgenomen in 1952 opgenomen. Een van de meer recente cover versies is van Kenny Wayne Shepherd. De traditional “Deep Elum Blues” is een nummer dat verwijst naar een Afro-Amerikaanse wijk in Dallas (TX) die beroemd was om muzikanten als Blind Lemon Jefferson, Blind Willie Johnson en Lead Belly. “Tamp ‘Em Up Solid”, een andere traditional, verwijst dan weer naar de grind, voordat je cement legt. De eerste opname van het nummer werd gemaakt door John en Alex Lomax in 1934. Uit 2008, meer recenter, dateert “I Am the Biggest Easy”.

Het nummer van Ray Bonneville was in 2009 de “Folk Alliance International Song of the Year”. Het was een eerbetoon aan de veerkracht van New Orleans na orkaan Katrina. Alanna zorgt hier voor een krachtige harmonie. Wat daarna volgt is een erg knappe combinatie van twee nummers: “Peaches Tree” en “Rock Island Line”, een combinatie van een Sonny Boy Williamson II'-nummer uit 1960 met een Lead Belly-nummer uit 1929. Er volgt dan nog een Tampa-nummer uit 1942, “Let Me Play with Your Poodle”. Het is bekend in de versie van Marcia Ball. In het nummer wordt Paul Rogers’ honky-tonk piano gemengd met John’s slidegitaar. Het album eindigt met een andere originele opname van John, “Second to the Last Stan”. Ook dit nummer is een instrumental met nog een portie uitstekende slide.

“Voor alle liefhebbers van blues klassiekers is ‘WAGON of TALES’ van JOHN “GREYHOUND” MAXWELL een absolute must!...”

Eric Schuurmans

‘WAGON OF TALES’: Track list: 01.You Gonna Need Somebody on Your Bond [Blind Willie Johnson, 1936] – 02.Future Blues [Willie Brown, 1930] – 03.Mercury Blues [K.C. Douglas, 1952] – 04.But I Forgive You [Hudson “Tampa Red” Whitaker, 1952] – 05.People Get Ready [Curtis Mayfield, 1965] – 06.Comanche Hula Rag – 07.Bull Doze Blues [Henry Thomas, 1928] – 08.That’s No Way to get Along [Robert Wilkins, 1928] – 09.Tears Came Rollin’ Down [Henry Townsend, 1952] - 10.Deep Elum Blues [traditional] - 11.Tamp ‘Em Up Solid [traditional] – 12.I Am the Biggest Easy [Ray Bonneville, 2008] -13.Peaches Tree/Rock Island Line [Sonny Boy Williamson, 1960 - Lead Belly, 1929] – 14.Let Me Play with Your Poodle [Hudson “Tampa Red” Whitaker, 1942] - 15.Second to the Last Stan | Music/Lyrics by J. Maxwell, or as [noted] | Credits: John Greyhound Maxwell: vocs, guitar & Guests: Guy Quintino () + Dirk Anderson (): a- bass / Sean Divine (1) + Steve Maxwell (5): harmonica / Paul Rogers: piano / Conor Sisk: percussion () / Alanna Dailey: harmony vocs (4,5,12)

Discography JOHN GREYHOUND MAXWELL: Wagon of Tales (Live) [2024] | 2-Even Good Dogs Get the Blues [2018] | 1-Blues for Evangeline [2014] |